RECENZJE
piszcie, Wasze recenzje zamieścimy
Jakoś tak z końcem lata, minionego roku, miałam
przyjemność poznać autora F10.2. Nie był już rozdartym emocjonalnie
kolesiem z puszkami piwa w torbie, lecz facetem błyskotliwym, tryskającym
poczuciem humoru, z dystansem popatrującym na siebie. Że jest bez mała
ortodoksyjnym miłośnikiem poezji rymowanej, autorem opowiadań s-f i
alkoholikiem, dowiedziałam się, gdy po raz któryś z rzędu roztrząsaliśmy,
powracający niczym bumerang, odwieczny hamletowski dylemat.
Zaskakiwał i zaskakuje mnie przy każdej rozmowie logicznym, a jednocześnie twórczym i dowcipnym konstruowaniem myśli. Jeśli mówi z ironią — to wyłącznie o sobie. Tak jest i tym razem, mimo że przeczytałam zaledwie trzy zaproponowane przez wydawnictwo fragmenty z F10.2. Znałam inne, wprawdzie bardziej skrzące humorem, niemniej także zawierające spinające je przesłanie: „Alkohol przebije się przez wszystko, jest absolutnym priorytetem, nadrzędną wartością. Reszta może poczekać”. Z niewielkich odsłon powieści dla mnie — czytelnika ważne jest jedno: zarówno ta „reszta”, jak i ów priorytetowy bohater — alkohol, opowiedziane zostały przez autora w sposób bezkompromisowy, ale za to z pogodą ducha i humorem, a przy tym z niepospolitym zmysłem trafiania w rzeczy sedno.
Taki profesjonalnie, a przy tym literacko wydestylowany problem alkoholika i możliwości ludzkiego umysłu..., jeśli można w ogóle zabierać głos na temat książki, z której zna się zaledwie parę urywków.
Jeśli Szanowny Wydawca pozwoli, wrócę tutaj po
przeczytaniu F10.2. Samą mnie bowiem ciekawi, jak bardzo zagarną mnie i
autor, i jego książka, gdy mi przyjdzie strona po stronie od „a” do „z”
przeczytać.
Majka Lewicka
